بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، اهداف بلند نظام جمهوری اسلامی ایران در گسترش و تعمیق عدالت در همه عرصه ها و تامین نیازهای اساسی مردم علی الخصوص مسکن، همچنین شرایط کشور و مسائلی همچون؛ نرخ رشد بالای جمعیت و مهاجرت های گسترده به نقاط شهری، گسترش بی رویه شهرهای موجود بالاخص کلان‌شهرها، نابسامانی نظام استقرار و سازمان فضایی سکونتگاه‌های انسانی، تشدید نیاز به احداث مسکن شهری و محدودیت زمین غیر کشاورزی در درون شهرها و اراضی بلافصل آن، ضرورت ایجاد شهرهای جدید را به عنوان یکی از راهبردهای اساسی توسعه شهری مطرح نمود. بر این اساس با انجام مطالعات توجیهی و تمهید مقدمات قانونی و ساختاری، ایجاد شهرهای جدید با اهداف زیر در دستور کار قرار گرفت:

۱ پالایش شهر مادر به منظور ساماندهی توسعه آن و جذب جمعیت سرریز شهر مادر

۲ جلوگیری از بالا رفتن بی‌رویه قیمت زمین در شهرهای بزرگ

۳ کاهش رفت و آمدهای پاندولی مابین شهرهای بزرگ به مناطق صنعتی اطراف آنها، تقلیل ترافیک و جلوگیری از اتلاف وقت و هزینه ناشی از آن

۴ ایجاد زمینه اجرای اصل سی و یکم قانون اساسی برای صاحبخانه شدن اقشار کم درآمد

۵ ترویج انبوه‌سازی در توسعه مجموعه های مسکونی

۶ جلوگیری از تخریب اراضی کشاورزی و خاک مرغوب در اثر توسعه ناموزون شهرهای بزرگ

۷ اجرای الگوهای جدید در طراحی و اجرا و بکارگیری تکنولوژی‌های نوین در طراحی و ساخت ابنیه در ایجاد شهرها

طرح احداث شهرهای جدید با برنامه ریزی از قبل سنجیده در تاریخ ۱۳۶۴/۱۲/۲۴ به تصویب هیات وزیران رسید و به منظور سیاست‌گذاری، مدیریت و راهبری ایجاد شهرهای جدید جهت تحقق اهداف فوق شرکت عمران شهرهای جدید در تاریخ ۱۳۶۸/۳/۲۷ تشکیل گردید. سپس شرکت‌های وابسته برای پیگیری طراحی، احداث و مدیریت هر شهر جدید تأسیس شد.